Ελιδιά

Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει ν’ ανοίγει την ζεστή του αγκαλιά, ανατέλλοντας πάνω από τα Λευκά Όρη στον καταγάλανο κρητικό ουρανό. Στην κεντρική πλατεία του γραφικού χωριού της Παναγιάς στα βόρεια του νομού Χανίων, ένα γνωστό σκηνικό στηνόταν. Ο Σήφης, ιδιοκτήτης του καφενείου του χωριού, νευρικός και αεικίνητος ετοίμαζε καφέ για τους συγχωριανούς του που ξεκινούσαν τη μέρα τους με τα καθιερωμένα πειράγματα ο ένας στον άλλο. Αγρότες και κτηνοτρόφοι στο σύνολο τους, είχαν μπροστά τους ακόμα μια δύσκολη μέρα σκληρής δουλειάς και αυτές οι λίγες ευχάριστες στιγμές έπαιζαν σημαντικό, σχεδόν θεραπευτικό ρόλο, στην καθημερινότητα τους. Γι’ αυτό το λόγο δεν χωρούσαν γκρίνιες και κατσουφιασμένα πρόσωπα ανάμεσα τους. Με μία μοναχά εξαίρεση.

Ο Μανώλης, 83 ετών, ήταν από τους γηραιότερους του χωριού και τύγχανε το σεβασμό όλων. Είχε επιζήσει από έναν παγκόσμιο πόλεμο, είχε δει το χωριό του να καίγεται από τους Ναζί και είχε θρηνήσει 2 νεκρούς αδερφούς στον εμφύλιο πόλεμο. Σκληρός άνθρωπος, όπως η γη που τον ανέθρεψε. Ο χαμός της αγαπημένης του συζύγου έξι μήνες νωρίτερα ωστόσο, είχε κυριολεκτικά σβήσει το χαμόγελο από το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο. Ένα άδειο, απλανές βλέμμα κυριαρχούσε τα μάτια του και οι λέξεις δυσκολευόντουσαν να βγουν από το στόμα του.

Καθώς όλο και περισσότεροι έπαιρναν τις θέσεις τους στις παλιές και ταλαιπωρημένες ξύλινες καρέκλες του Σήφη συμπληρώνοντας το σκηνικό, μια βοή από ομιλίες και γέλια άρχισε να κατακλύζει το χώρο. Εκείνος ο γέροντας όμως είχε μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μου. Παρατηρώντας το καρφωμένο στους απέραντους ελαιώνες που απλώνονταν στον κάμπο του χωριού βλέμμα του, πάλευα απεγνωσμένα να καταλάβω αν ήταν απελπισία ή απόλυτη ηρεμία αυτό που κατέκλυζε την ψυχή του εκείνη τη στιγμή. Όταν ξαφνικά,

“Ησυχία παιδιά μου…” ο γέροντας φώναξε!

“Ανοίξτε τα μάτια σας και αντικρίστε αυτές τις κούκλες. Ανοίξτε Ï„’ αφτιά σας και ακούστε τον αέρα να παίζει με τα φύλλα τους. Ανοίξτε τη μύτη σας και καλωσορίστε τη μυρωδιά της νέας σοδειάς. Στέκουν περήφανες χρόνια πριν από μας και θα συνεχίσουν για πολύ μετά από μας! Θα είναι μια καλή χρονιά…”

Όλοι γύρισαν το βλέμμα τους στους λουσμένους από το φώς του ήλιου ελαιώνες, όπως τα μικρά παιδιά που κοιτάνε Ï„’ αστέρια. Ο Μανώλης συνέχισε,

“Καταμεσήμερο Ιουλίου που και αν ακόμα δεν υπήρχαν ελαιώνες, θα τους είχα επινοήσει…”, αναπαράγοντας τους περίφημους στίχους του Ελύτη.

Σήκωσα τα μάτια μου από τον κάμπο και κοίταξα τον γέροντα.

“Ξέρω πατέρα, ξέρω…”, κατάφερα να ψελλίσω καθώς ένα ρίγος διαπέρασε όλο μου το κορμί. Γνώριζα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω.

 Î§ÏÎ®ÏƒÏ„ος Χονδράκης,

 ELIDIA Olive Oil

 Î”ιευθυντής παραγωγής